Ik..

“Dames en heren ik ga sluiten”, riep het kassameisje als ik bijna aan de beurt was. “Jullie moeten in de andere rij aansluiten”, zei ze verder. Ik barstte bijna uit mijn vel van boosheid: “Wat?! Geen sprake van! Heeft u dat niet eerder kunnen zeggen, mevrouw? Weet u hoe lang ik de rij sta en weet u dat ik nauwelijks op m’n benen kan staan en weet u mevrouw dat ik van de graat ga vallen?” Doodleuk zei zij tegen me: “Ja, jammer. Maar niemand sterft van honger. Nu moet ik naar mijn eigenafdeling.” Toen riep ik met alle kracht die ik in mij had: “U zet me voor aap? Weet u wat: er zijn nog andere betere, mooiere supermarkten in de buurt die geen onvriendelijke, ondankbare en onbeleefde kassiersters hebben. Jullie hebben net een klant verloren!” Met de borst vooruit liep ik de supermarkt uit.