субота, 27. март 2010.

Het CNN nieuws



Barack Obama, de Amerikaanse president, denkt dat de samenwerking met Rusland van een groot belang zou kunnen zijn. Rusland als een grootmacht zou kunnen helpen in de strijd tegen de moderne globale problemen. Volgens Obama is het niet nodig om naar het verleden te kijken. Hij denkt dat we de hedendaagse problemen grondig moeten onderzoeken en dat we moeten proberen de beste oplossing te vinden. De samenwerking zal een positieve richting hebben. Obama legt ook de nadruk op de uitbreiding van kernwapens. Hij hoopt dat de samenwerking tussen het Oosten en het Weesten heel belangrijk zal zijn voor de toekomstige politieke gebeurtenissen in de hele wereld.

субота, 20. март 2010.

'De ijdelheid- zeker mijn favoriete zonde'


Dit is een zin uit mijn favoriete film die 'Duivel's advocaat' heet. Dit zin wordt door Al Pachino uitgesproken. Ik wil niet nu de film verhalen. Maar ik raad het aan iedereen te zien. Hij heeft een zeer goede boodschap. De ijdelheid of overwaardering zijn man's ergste vijanden. Al Pachino die geweldig deze rol speelt, leidt ons door het hele verhaal als persoon die meer dan een persoonlijkheid heeft. De kijker krijgt de indruk dat Pachino de schurk is. Maar nee. Hij is alleen de personificatie van het kwaad dat de ijdelheid als menselijke kenmerken draagt. Het scenario is uitstekend, speciale effecten ook. Maar de boodschap is aan het einde helemaal adembenemend. Het is niet goed als de mens al te hoge dunk van zichzelf heeft. Iedereen moet zijn eigen maat hebben. De mens kan niet alles in het leven bereiken. Hij moet beslissen wat de grootste waarde in zijn leven is. Hij moet dat herkennen en te behouden. Al Pachino is hier de ijdelheid en hij zegt:'Nee, ik ben niet verantwoordelijk voor jouw storing. Jij bent schuldig. Ik heb je altijd gevraagd als je echt iets wilt. Je wist niet te stoppen. Niemand is de best in alles. Ik heb je met alles geholpen. Nu moet je me de bediening teruggeven'. Deze woorden gebruik ik altijd als herinnering wanneer te stoppen.

четвртак, 11. март 2010.


Het Eurovisiesongfestival

Dat is een onderwerp dat me verschrikkelijk ergert. Het lijkt me als gisteren het Eurovisiesongfestival van vorig jaar plaats vond. Journalisten zijn veel verveeld met dit onderwerp. Ik denk persoonlijk dat deze parade van slechte smaak en maar toch slechtere liederen is. Het is immers zo met de meeste evenementen in onze hoofdstad. Vooral grappig is dat een persoon de deelnemers kiest. Voor de deelneming aan het festival strijden volgens mij slechte zangers. Ik kan niet beloven wat ik op de televisie zie en hoor. Hoewel ik moet toegeven dat de winnaar van vorig jaar veel sympathiek was. Maar het ging alleen misschien over zijn charisma en geen over lied. Ik kan niet zomaar beslissen,:). Ik zou het gehele beheer van dat evenement wisselen. Ik zou aan de nieuwe mensen toestaan dat iets waardevols aan de wereld laten zien. Maar het is compleet probleem wereldwijd. Al met al lijkt het alsof wij allemaal gedoemd dat te volgen zijn. Ik haat het als ik de Tv aanzet. Er is niets slims te zien. Er zijn te veel Reality shows en weinig tijd tussen hen dat de mens een beetje rust van alles neemt. Daarom kijk ik niet vaak naar de Tv. Ik kijk het vaakst naar de buitenlandse televisieprogramma's. Nu ben ik totaal vervelend met de Eurovisie.
De lente is in de lucht

Zaterdag. Ogenschijnlijk koude en bewolkte morgen. De sneeuw viel zoveel deze dagen. Omhoog in de hemel door de wolken kan ik de dunne stralen van zonlicht zien. Het schijnt belovend. Ik doe het venster open en voel de kou helemaal over mijn lichaam. Maar ik kan nieuw iets ontdekken. Nou dan! Dat is het gevoel van de vroege lente. Het wekt de mooiste gevoelens in mij. O ja, hoe verfrist en aardig het schijnt! Ik miste veel tijdens de winter die zonnige en warme dagen. Nu kan ik hen komend voelen. Ik maak niet meer tijd los en neem mijn jasje en ga buiten. Ik eerst in de vergadering aan de lente. Mijn richting is het Kosutnjak park waar ik waarschijnlijk meer schoonheden kan vinden. En ik was juist en zo blij! Diep binnenin het bos begonnen bloemen te groeien. Er zijn viooltjes onder de gele bladeren. Zij ruiken nog niet maar ik weet dat zij spoedig zullen. In tegenstelling tot ze sneeuwklokjes ruiken lekker. Maar boven de bladeren en omhoog in de altijdgroene bomen ligt de vette witte dekking. Een welk contrast! Ik vond vandaag al die kleine dingen die mijn dag beter zullen maken. Ik kan altijd het geluk in kleine dingen vinden. Maar de hoop dat ik misschien tussen hen ben die eerste de lente ontdekte, maakte het voor mij specialer. Ik moet nu verder gaan. Er zijn vele dingen voor me om te ontdekken.